Garip-lik

Uzun zaman sonra tekrar kendime geliyorum. Kendimi buluyorum.
Kim oldugumu, ne oldugumu sorgulamayi bi kenara biraktim bugün.
"Ani yasa" metoduyla bakiyorum etrafa.
Aslina bakilirsa mutluyum ben.
Ama bi yanim buruk.
Gecmisin garipligi,
gelecegin korkusu,
birlestirdigimde yasanilmazmis gibi geliyor hayat.
Birseylerin eksikligi, yoklugu, yenikligi, gitmisligi, baskasinin olmuslugu...
Düsünmem gerekiyor artik, dün teselli veriyordum hatta "oldu bitti sorgulama, bitti gitti iste". Ama icim acidi onlari söylerken. Aslinda hep icimden gelenleri söylerim, gercekten icimden gelmiyorsa, hissetmiyorsam söylediklerimi karsimdaki insana söylemis olmus olmak icin de söyleme amacina girmem. Ne luzum hem? Ama ona söylemeliydim, o benim canim, kardesim...

Bitmisliklerin arkasindan konusmayi sevmem. "Bimislikler" ne garip geliyor insanin kulagina.
Varmis sürüp gidiyormus, ama bitmis iste. Niye bitmis? Sonuc? Kocaman bi HIC.
Tek dilegim beni o hiclige atan SEN, gercek bi hiclikte yasa.
Bitmisliklerinle,
hicliklerinle,
onsuzluklarinla,
onrsuzlugunla...

Sizi hic birseyin üzmesine izin vermeyin, hayat o kadar kisa ki, bir varmisiz, bir yokmusuz...

Sevgilerle...