Canim Istanbul

Canim Istanbul

Ruhumu eritip de kalipta dondurmuslar;
Onu Istanbul diye topraga kondurmuslar.
Icimde tuten birsey; hava, renk, eda, iklim;
O benim, zaman, mekan asip gecmis sevgilim.
Cicegi altin yaldiz, suyu telli pulludur;
Ay ve gunes ezelden iki Istanbulludur.
Denizle toprak, yalniz onda ermis visale,
Ve kavusmus ruyalar, onda, onda misale.

Istanbul benim canim;
Vatanim da vatanim…
Istanbul,
Istanbul…

Tarihin gozleri var, surlarda delik delik;
Servi, endamli servi, ahirete perdelik…
Bulutta saha kalkmis Fatih’ten kalma kir at;
Pirlantadan kubbeler, belki bir milyar kirat…
Sahadet parmagidir goge dogru minare;
Her nakista o mana: Olecegiz ne care?..
Hayattan canli olum, gunahtan baskin rahmet;
Beyoglu tepinirken aglar Karacaahmet…

O manayi bul da bul!
Ille Istanbul’da bul!
Istanbul,
Istanbul…

Bogaz gumus bir mangal, kaynatir serinligi;
Camlica’da, yerdedir goklerin derinligi.
Oynak sular yalinin alt katina misafir;
Yeni dunyadan mahzun, resimde eski sefir.
Her aksam camlarinda yangin cikan Uskudar,
Perili ahsap konak, koca bir sehir kadar…
Bir ses, bilemem tanbur gibi mi, ud gibi mi?
Cumbali odalarda inletir <>i…

Kadini keskin bicak,
Taze kan gibi sicak.
Istanbul,
Istanbul…

Yedi tepe ustunde zaman bir gergef isler!
Yedi renk, yedi sesten sayisiz belirisler…
Eyup oksuz, Kadikoy suslu, Moda kurumlu,
Adada ruzgar, ucan eteklerden sorumlu.
Her safak Hisarlarda oklar cikar yayindan
Hala cigliklar gelir Topkapi sarayindan.
Ana gibi yar olmaz, Istanbul gibi diyar;
Guleni soyle dursun, aglayani bahtiyar…

Gecesi sunbul kokan
Turkcesi bulbul kokan,
Istanbul,
Istanbul…

Necip Fazil Kisakürek // 1963